Ostatnią rzeczą, jaką Jairo zdołał usłyszeć, była silna eksplozja. Ból, jakiego doświadczył w tym momencie był tak przenikliwy, że stracił przytomność. Kiedy się obudził, poczuł, że czegoś mu brakuje. Spojrzał wokół i powoli obejrzał swoje ciało, aby dostrzec brak obydwóch nóg. Zdziwiony zapytał, co się stało, na co towarzysząca mu pielęgniarka odpowiedziała, że amputowano mu nogi, gdyż idąc do pracy nadepnął na minę przeciwpiechotną.
Osób takich jak Jairo jest na całym świecie około 780 miesięcznie i jedna co 10 godzin w Kolumbii. Budzą się one, aby odkryć, że w wyniku wybuchu miny straciły jakąś część ciała. Pozostałe 1400 umiera w momencie detonacji lub z powodu braku natychmiastowej opieki medycznej.
Miny przeciwpiechotne są materiałami wybuchowymi, zaprojektowanymi w celu ranienia i zabijania osób. Umieszcza się je pod powierzchnią ziemi. Aktywują się przy kontakcie z człowiekiem lub zwierząciem. Mogą być również ukryte w przedmiotach zwracających uwagę, takich jak: puszki, paczki po papierosach, lalki, itd.
Użycie min przeciwpiechotnych znane współcześnie odnosi się do I Wojny ¦wiatowej, podczas której niemieccy żołnierze zakopywali pociski artyleryjne wypełnione dynamitem z detonatorem, aby zatrzymać francuskie i brytyjskie czołgi.
Podczas II Wojny ¦wiatowej miny używane były w Europie i Afryce północnej. W ostatnich dziesięcioleciach pojawiały się w wojnach w: Wietnamie, Nikaragui, Angolii, Mozambiku, Kambodży i Kolumbii.
Jednym z powodów popularności min jest ich niska cena. Podczas gdy broń kosztować może 100000 dolarów i więcej, wartość miny waha się w granicach 3 i 30 dolarów. Innym wyjaśnieniem może być ich efektywność w powstrzymaniu nieprzyjaciela w natarciu, eliminując go, zastraszając lub dezorganizując.
Różnica między minami przeciwpiechotnymi i innym typem broni (łącznie z nuklearną i chemiczną) jest jej opóźnione działanie. Zaminowane pola są mordercami, którzy nie rozróżniają i zabijają nie tylko podczas konfliktu, ale i dzisięciolecia później. Kiedy nastanie już wreszcie pokój, miny kontynuują swoją podziemną wojnę. Zabijają tych wszystkich, którzy się do nich zbliżą: mężczyzn, kobiety, dzieci – niewinne ofiary nieprzyjaciela bez twarzy, siłą uwikłane w konflikt zbrojny. Rany spowodowane wybuchem miny przeciwpiechotnej są brudne. Eksplozja powoduje wbicie się w ciało ofiary kawałków metalu i plastiku. Ziemia, kawałki ubrania i butów, materiał wybuchowy zatapiają się w zranionej części ciała i powodują jego infekcję i późniejszą amputację. Tym, którym uda się ujść z życiem i przeżyć wybuch, życie zmienia się diametralnie: nie mogą już uczęszczać do szkoły, nie mogą uprawiać roli, zmuszeni są zmienić swoją codzienną rutynę, życie seksualne, marzenia, przyszłość.
Po zakończeniu wojny, proces oczyszczania terenu z min przeciwpiechotnych jest zadaniem niezwykle trudnym, gdyż nieznana jest liczba min i ich lokalizacja, ze względu na warunki klimatyczne, które zmianiają ich położenie. Miny przemieszczają się w związku z: powodziami, deszczami, ruchami tektonicznymi i huraganami, jakże częstymi w Kolumbii.
Kolumbia jest jedynym krajem zachodnim, w którym używa się obecnie min przeciwpiechotnych w konflikcie zbrojnym. Aktualnie w Kolumbii „posianych” jest około 100000 min; min, których jedynym celem jest zabijanie lub ranienie ludzi; 100000 min, które czynią niemożliwym normalny rozwój społeczności, powodując panikę, wymuszone uchodźctwo, brak edukacji i głód.
Przed taką panoramą świat pozostaje nieporuszony. Najwięksi producenci min przeciwpiechotnych: Stany Zjednoczone, Rosja, Chiny, Izrael i Pakistan kontynuują ich produkcję, mimo dyspozycji Organizacji Narodów Zjednoczonych i Międzynarodowego Traktatu z Ottawy (Kanada) z roku 1997, który zabrania produkcji, przechowywania, eksportu i użycia min przeciwpiechotnych.
Głosy rannych pozostają tutaj w Kolumbii bez odzewu, głuche. Są to głosy inwalidów – wdowców, wdów, sierot, ojców i matek, którzy stracili swoje dzieci w jednej z tych śmiertelnych pułapek. Są to głosy zastraszonego kraju, który przeżywa swoją tragedię.
Pierwszym kierowcą jeep’a Willy’s w departamencie Quindío (Kolumbia) był Mario Jaramillo Arango, który na pytanie „Ile osób mieści się w jeep’ie?” odpowiadał: „Wszyscy, którzy zdołają dotknąć grubym palcem stopy podłogi samochodu”.
Willy’s używane były absolutnie do wszystkiego, ale ich najbardziej charakterystycznym zająciem był transport podczas przeprowadzki wiejskich rodzin, tak zwany coroteo. W samochodzie mieściło się to wszystko, co znajdowało się w gospodarstwie: maszyna do szycia, łóżka, materace, meble wypoczynkowe, ławki z jadalni, pierzyny, bujany fotel, garnki, rośliny, klatki z kurami, lampy, ustęp, świnia, pies, kot, portrety dziadków, nocnik, obraz Najświętszego Serca Chrystusowego i Dzieciątka Jezus i wreszcie wszystkie inne przedmioty, znajdujące się w domu. Układano je na jeep’ie, a na ich szczycie siadała para rolników i ich dzieci. 
O Bojacá usłyszałam po raz pierwszy w kolumbijskim filmie zatytułowanym 
Najładniejszym miejscem Bojacá jest jego centralny plac, który przenosi nas do antycznej, hiszpańskiej wioski i sprawia wrażenie bardzo oddalonego od hałaśliwego, codziennego życia, jakie nam obecnie towarzyszy. Anegdoty odnoszące się do przeszłości tego miejsca są takie same jak we wszystkich innych miasteczkach: Wyzwoliciel (Simón Boliwar) podczas jednej ze swych kampanii spędził noc w pokoju na rogu placu; jeden z byłych prezydentów, którego nazwiska nikt nie pamięta, wziął ślub w miejscowym kościele; w czasie Przemocy (Época de la Violencia) godzina policyjna wybijała o 18°°. Jednak tym, co najważniejsze w miasteczku i tym co przyniosło mu rzeczywistą famę, jest figura Matki Boskiej Zdrowia (Nuestra Señora de la Salud). 