Kilka dni temu, kiedy bardzo wcześnie rano przemierzałam ulice Bogoty w towarzystwie delikatnej, porannej bryzy i przepięknych gór budzących się w odsłaniającej je mgle, pomyślałam o kolumbijskich porankach. Bogotańskie poranki są owocowe.
Kolumbijczycy nie rozpoczynają dnia od kawy. Nie jedzą jajek, ani kiełbaski. Pierwszym posiłkiem dnia, który napełnia ich siłą i energią tak potrzebną do zmagania się ze wszystkimi problemami dnia codziennego, są powszechnie występujące na kontynencie amerykańskim, owoce.
Przechadzając się po mieście, spotkać można tutaj często stoiska, które oferują świeże owoce: soczyste kawałki ananasa, pocięte melony, plastry arbuza, słodkie i kremowe mango, mięciutkie i czerwono-pomarańczowe papaje.
Na kolumbijskich drogach, mnożą się mini-bary, których jedynym wyposażeniem jest stary stół i maszyna nazywana licuadorą, dzięki której przygotowuje się na miejscu świeży i słodki sok w wodzie lub mleku, ze wszelkich rodzajów owoców: okrągłego i żółtawego lulo, dużej i białej w środku guanabany, gwajawy, która kształtem przypomina gruszkę, dużych i czarnych jak las nocą jeżyn, marakui znanej jako owoc namiętności, słodkich pomidorów z drzewa, żółtej i przypominającej owoc kaktusa, pitahai, wydłużonej kuruby, która wymieszana z małymi banankami, zwanymi bocadillos (kanapki) daje przepyszny sok.
Takie są właśnie kolumbijskie poranki; słodkie, o smaku tropikalnych owoców i zapachu mgły wznoszącej się ponad Andami.
W Afryce i Ameryce Południowej rolę podstawowego nośnika informacji pełni radio. Na tych kontynentach, powszechnie przyjęły się sąsiedzkie spotkania, podczas których wysłuchuje się najświeższych wiadomości przekazywanych później rodzinie i znajomym oraz relacji sportowych. 
Dlatego właśnie tak popularne i oczekiwane w Europie „Wiadomości wieczorne”, które stanowią podsumowanie dnia, w Kolumbii dalece odchodzą od europejskiego schematu. 
Sombrero vueltiao zaprojektowany został około 300-u lat temu i początkowo był wyłącznie biały, gdyż rzemieślnicy nie znali techniki farbowania. 
“Delikatny i mały jak ptaszek. O ciemnych, dzikich włosach i uciekającym spojrzeniu. Miał ogromną bliznę na policzku, otwartą tą samą maczetą, która zabrała życie jego rodziców […] W ciągu trzech, nieskończenie długich dni, zjadł dwa banany i wypił dwa palce wody […] Wszyscy wcześniej czy później musimy umrzeć […] Lepiej umrzeć wcześniej. Cierpienie jest wtedy mniejsze.”
Większość małych żołnierzy w Kolumbii wiąże się z wojną, nie mając innej alternatywy. To najczęściej zdesperowani młodzi ludzie, głodni i nie uczęszczający do szkoły. Oni są prawdziwymi ofiarami tej wojny. To dzieci, które umierają, dzieci, które zabijają; sieroty, inwalidzi, ze swoimi młodymi, ale zwiędłymi już duszami, pełnymi nieładu, strachu i nienawiści. 
W ostatnich latach, na placach dużych miast pojawiła się nowa forma zarabiania pieniędzy, dzięki trenowanym świnkom morskim. W popularnych dzielnicach, ustawia się 14 ponumerowanych, plastikowych pojemników z otwartymi drzwiczkami. Przechodnie obstawiają, do którego z pojemników wskoczy świnka. Kiedy właściciel zbierze już wystarczającą ilość gotówki, na jego znak, świnki morskie zaczynają wyścig i każda z nich dociera do jednego pojemnika. Praktyka ta zabroniona jest przez kolumbijskie prawo. Mimo wszystko, policjanci przyglądają się konkursowi, albo i w nim uczestniczą. 
Estratos 1 i 2 nie mogą również liczyć na pomoc społeczną. Cierpią głód, bezrobocie i w ogromnej większości są ofiarami częstych w Kolumbii kataklizmów (pożarów, powodzi, itd). 
Warstwa społeczna determinuje przyszłość urodzonych w niej osób. Niejednokrotnie, ludzie pochodzący z niskich estratos, z wielkim wysiłkiem kończą edukację na poziomie podstawowym. Poszukiwanie środków na utrzymanie rodziny, zmusza dzieci do towarzyszenia rodzicom przy sprzedaży wszelkiego rodzaju artykułów na ulicy i zdobywaniu jedzenia. Bez możliwości poprawy warunków życia, młodzi ludzie wiążą się ze środowiskiem przestępczym i przemytem narkotyków, albo poszerzają szeregi żołnierzy, gdyż ta profesja gwarantuje im stabilną pracę. 
Młode osoby marzące o studiowaniu na prestiżowych uniwersytetach (w Bogocie według ostatnich rankingów najlepsze uniwersytety to: Los Andes, Rosario, Javeriana y Externado), muszą wcześniej skończyć dobre i prywatne (co znaczy, bardzo kosztowne) licea, przed nimi zaś, równie drogie przedszkola i szkoły podstawowe. 
Fenomen estratos nie obejmuje jednak wyłącznie tematu mieszkania, sklepów, czy edukacji. To, co naprawdę razi, to fakt, że rozwarstwienie społeczne pojawia się także w restauracjach. I nie mówimy tu o miejscach, w których „należy się pokazać”, gdyż jest to dobrze widziane; ani o lokalach drogich i ekskluzywnych. Mówimy o dużych restauracjach, podzielonych na „estratos”, czyli strefy dla klientów dobrych i lepszych.